Od realności do widzialności
Fotografia odklejona nie opisuje rzeczywistości, bo rzeczywistość nie istnieje.
Fotografia odklejona nie przedstawia prawdy, bo prawda nie istnieje.
Fotografia odklejona nie jest źródłem poznania, bo poznanie nie jest możliwe.
Fotografia odklejona milczy o rzeczach, których nie może wyrazić.
Fotografia odklejona czerpie z realności, by pozyskać formę. Obleka ją w znaczenia czerpiąc z nadrealności*. Zapożyczenia te są oszczędne, pozostawiając przestrzeń dla interpretacji**.
Fotografia odklejona wpisuję się w koncepcję straty. Przyjmuje minimalną ilość światła odbitego od realności, by wzmocnić światło nadrealności***.
Podobnie jak światło, które objawia i napełnia życiem wszystko to, co jest, fotografia odklejona rozjaśnia bielą wszystko to, co ma być. Wszystko zaś, czego być nie może, ukrywa w czerni tak, jak cień przykrywa nieskończonością niebytu to, czego nie ma.
Odbijając minimum realności, fotografia odklejona odwołuje się do nadrealności. Wychodząc od widzialnego, zmierza ku niewidzialnemu.
Taka jest fotografia odklejona. Oszczędna, zrodzona z realności, spełnia się w nadrealności.
*widzialność autora
**widzialność odbiorcy
***widzialności: autora, alegoryczna, odbiorcy
Łukasz Cyrus, 2020
Powyższy esej jest kwintesencją poniższych rozważań o fotografii odklejonej:
 |
| Fotografia odklejona. Autoportret. fot. Łukasz Cyrus, 2017. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam,
Łukasz Cyrus